"Nigdy i na zawsze" Ann Brashares

Żyję od ponad tysiąca lat. Umierałem niezliczoną ilość razy. Zapomniałem, ile dokładnie. Zakochałem się i moja miłość trwa nadal. Ciągle szukam swojej ukochanej. Ciągle ją pamiętam. Noszę w sobie nadzieję, że pewnego dnia ona też mnie sobie przypomni.
Magiczna opowieść o szansach, jakie otrzymujemy od losu, i o tym, że nie można odkładać życia na później. Historia miłości przekraczającej granice czasu. Książka, która przywraca wiarę w przeznaczenie, w to, że na każdego z nas gdzieś ktoś czeka.

   Czy czytając książki o podróżach w czasie, magii czy nieśmiertelności (choćby tej wampirzej) czujecie lekkie podniecenie? Zimny dreszcz emocji związany z doświadczaniem choćby przez chwilę czegoś niemożliwego - zdecydowanie wykraczającego ponad ramy doczesności? Bo ja zdecydowanie ciężej znoszę lekturę takich powieści i muszę je sobie dawkować. Tak samo było z Harrym Potterem, gdzie magia wręcz buchała z każdej strony. Niektórzy autorzy mają prawdziwy dar do tworzenia innych rzeczywistości w swoich książkach. Światów równoległych, lustrzanych, które są tak starannie opisane, że aż doszukujemy się ich w naszym realnym świecie.

   Ale wróćmy do Brashares. Pokochałam ją dawno temu za wspaniałe historie przyjaźni prawdziwych, niezniszczalnych ale i wymagających. Tym razem zaś, autorka uroczyła nas historią o miłości. Miłości, której potworny upływ czasu - setki lat - nie potrafił zniszczyć. Miłości, która osobie tak niedowierzającej jak biblijny Tomasz wydaje się niemożliwa. Zbudowanej ze skrawków wspomnień, a określanej połączeniem dusz. Dusz, które na zasadzie reinkarnacji pojawiają się na tym świecie cyklicznie - choć nie zawsze. To zależy od duszy.
   Przyznam szczerze, od pierwszych stron byłam naprawdę zaskoczona. Jak dla mnie to był skok na głęboką wodę tej autorki... i mój także. Nagle, z historii obyczajowych, trafiamy do świata wartości głębszych, karmy i reinkarnacji choć bez nazywania tego w ten sposób. Widzimy Daniela - chłopaka, który odradza się na nowo od ponad tysiąca lat chyba tylko i wyłącznie dla swojej ukochanej. Bez niej pewnie już dawno straciłby chęć do życia ponieważ pamięta wszystko co przeżył i zaczyna go to nudzić. Liczy się tylko Sophia. Tylko że ona, chociaż mija się z nim w większości żyć, nie pamięta niczego.
   Wciągnęła mnie, wyprała mi mózg i wypluła a ja nadal myślę o tej historii z... sentymentem? Wspominam ją jako piękną, romantyczną ale nie w tandetny sposób i opisującą miłość niemożliwą. Spędziłam z nią naprawdę miły czas i chociaż wiele razy krzyczałam wewnętrznie, że tak przecież nie może być (szczególnie przy zakończeniu) to i tak ją polecam. Ilość stron do końca malała a ja z jednej strony nie mogłam doczekać się rozwiązania sprawy a z drugiej chciałam jeszcze więcej opisów żyć Daniela i Sophii. Ach, kobiety - nigdy nie wiedzą czego chcą.
   Przepraszam, że moja opinia jest taka niewyraźna, niespójna, nie po kolei i bez konkretów ale nie chcę zdradzać fabuły, którą mam nadzieję kiedyś poznacie. Fabuły zbudowanej w sposób podobnie zawiły i wzbudzający w czytelniku ogromną niecierpliwość. A w moim przypadku chęć do przeczytania jej po raz drugi. Ale najpierw muszę ochłonąć :)