# making blogging easier

Gdy piszę tę notkę, mój blog ma już 4 lata. To taki mały słodki blondynek, z szatańsko niebieskimi oczami, pucołowatymi policzkami i jednym wielkim pstro w głowie. Istny cherubinek. Niestety,  nie do końca - jedyne co lubi to rozrabiać i mieszać mi w życiu. 

Wiecie, moi znajomi ze studiów raczej tego nie rozumieją (więc specjalnie nie chwalę się blogiem i nie udostępniam linków do niego na prywatnym facebooku - taaa, ale podpisuję się imieniem i nazwiskiem, więc nietrudno mnie znaleźć). Nieważne. Chodzi o to, że oni spędzają czas inaczej. Np. gdy ja przeglądam bloglovin lub cudze linki, oni obczajają kwejka (i potem jestem w tyle z modnymi hasełkami). Oni wydają swoje pieniądze na fajne, różne rzeczy a ja znowu się poddałam i kupiłam książkę, chociaż obiecałam sobie, że najpierw przeczytam te z półki (jaaaasne). Nieważne.

Mogłabym też skupić się na nauce (ktoś na widowni popłakał się ze śmiechu). Dobra, zapomnijmy, że to napisałam :D

Ważne jest to, że blogowanie czasami jest trudne. A wiecie czemu? Bo tyle się mówi o dyskusjach, a na odpowiedź na komentarz czeka się czasem nawet tydzień. Nie żartuję. 

Odniesienie w temacie do bloga Kasi Tusk nie ma z nią nic wspólnego - po prostu bardzo podoba mi się nazwa jej bloga, nie do końca adekwatna w moim mniemaniu (bo rodzi tylko złe skojarzenia), ale mimo wszystko świetna. Bo w końcu cały czas szukamy sposobów, by sobie to piekielnie zabawne życie ułatwiać. Ja wciąż szukam. Chyba w złych miejscach. Nieważne!

Wracając do tematu, oto moje propozycje na ułatwianie sobie życia, budowanie społeczności wokół bloga (więcej znajomych twarzy na targach!) i nie dawanie czytelnikom odczuć, że ma się ich gdzieś.

Mexicanwave / Foter / CC BY-NC-ND

• Odkrywaj perełki --> linki

Wiecie co irytuje najbardziej? Narzekanie, że jesteśmy niszą i przez to słabe statystyki... Szczerze? Gdyby blogerzy wspierali się nawzajem - korzyści byłyby obustronne (punkt 4). Gdyby nie zamykać się tylko na swojego bloga i ewentualnie blogi kilku znajomych a eksplorować, odkrywać nieznaną część blogosfery książkowej... możnaby nieźle wstrząsnąć tym przybytkiem. 

Wiadomo, że najwięcej dyskusji wywołują tematy kontrowersyjne, ale pomiędzy nimi a recenzjami jest coś jeszcze. Sprawdźcie to. Nie zawiedziecie się. 

• Porządkuj posty do przeczytania --> bloglovin

Jeżeli jest jeszcze inne narzędzie do odhaczania przeczytanych, daj znać. Na razie, dzięki Kass, jestem szczęśliwą użytkowniczką tego portalu i dzięki niemu jako tako ogarniam blogosferę ale nieobecność na nim dłuższa niż tydzień skutkuje utonięciem w morzu notek. Naprawdę, duuużo się dzieje, a niektórzy piszą kilka notek tygodniowo. 

I wiadomo, że czasami odhaczam bez czytania - nie wszystkie książki mnie interesują. Ale dzięki temu mogę z łatwością nadrabiać zaległości, kiedy w linkach już coś znikło.

No i bloglovin to taka moja motywacja do czytania innych - siadam i otwieram 20 zakładek a potem kolejno zamykam po skomentowaniu :) I wszyscy są szczęśliwi :)

• Pisz komentarze --> dobro powraca

Przeczytaliście recenzję, ale do głowy przychodzi Wam tylko: "hmm... brzmi dobrze", "ten pomysł wydaje się całkiem niezły", "myślałam/em, że to coś dla mnie ale to i to mi się nie podoba", "czytałam/em już coś takiego w tym i tym"... Napiszcie to jedno, dwa zdania. Co jest większym marnotrawieniem czasu - dwie minuty na przeczytanie recenzji (wy coś wiecie, autor nic z tego nie ma), czy trzy minuty na czytanie i komentarz (i danie znaku piszącemu, że ktoś go przeczytał)? Wiecie, ten piszący może Was odwiedzić. Możecie zostać przyjaciółmi. Może nawet parą? :D Tak, teraz możecie rzygać tęczą. A na otrzeźwienie i wzburzenie zastygłej krwi: statystyki, heloł? 

• Odpowiadaj na komentarze --> disqus

Czasami jestem cierpliwa i krążę jak orbita wokół interesującej notki, którą skomentowałam. Ale ja naprawdę, nawet gdy nie utrzymuję 6 osobowej rodziny, mam co robić w życiu. A nawet gdy nie mam, to studia zmuszające do ciągłego siedzenia przy komputerze i grzebania zamiennie w wordzie/excelu/cadzie/innym mądrym programie, skutecznie zniechęcają mnie do oglądania mojego kochanego laptopa. A kiedy znowu mam siedzieć i patrzeć w monitor bez celu, trafia mnie szlag.

Dlatego, proszę - albo odpisujcie na komentarze z prędkością światła (zaraz po wyświetleniu ich na stronie, gdy komentujący wciąż na niej jest), albo odpowiadajcie na blogu komentującego, albo poproście znajomego informatyka aby ustawił powiadomienia dla czytelników, że komentarz czeka albo... po prostu załóżcie disqusa (ewentualnie poproście dobrego znajomego - u mnie to była Gosiarella - aby pomógł), albo inny program wspomagający komentowanie. PROSZĘ. 

Czasami komentarz wymaga odpowiedzi, czasami to dobry początek dyskusji. Nie spie... Nie zmarnujcie tego. Klasyka dzisiaj nie cytuję.

<blogowe pogotowie - część I i część II>

• Grupa wsparcia --> komentarze 

Wpadacie czasem na blogi naszych młodych, pięknych i znanych blogerów? Widzicie te dziesiątki komentarzy, dyskusje dobrych znajomych i jest Wam żal? I o to chodzi. Blogerzy, którzy coś osiągnęli, nie doszli do tego sami i często to podkreślają. Lubią, gdy ci maluczcy patrzą z zazdrością. I nic nie rozumieją. 

Blogerzy książkowi też tak mają, ci mniej popularni nie zawsze. Czasem tego wyraźnie brakuje. Dlatego, skoro już piszecie bloga otwartego (=chcecie, żeby ktokolwiek was czytał albo chociaż jesteście świadomi, że ktoś będzie) bawcie się w komentowanie i gromadźcie wokół się takich szaleńców jak wy :). Już ich macie? No to jesteście szczęśliwymi blogerami. Ale nie zapominajcie o tym, że nie jesteście sami i dzielcie uwagę równo, a przynajmniej próbujcie.
I nie chodzi mi o te cholerne statystyki. Pieniądze są w innej części blogosfery.

Kristina B / Foter / CC BY-NC-ND

Na dzisiaj to tyle, jeżeli macie jeszcze jakieś inne pomysły - walcie śmiało! 

Ja jestem usatysfakcjonowana tym co mam, chociaż czasami brakuje mi odzewu przy recenzjach (co jest o tyle straszne, że potem głupio mi przy pisaniu do wydawnictw i podawaniu linka do recenzji). Ale tym się nie przejmujcie. Kończę powoli z egzemplarzami recenzyjnymi. (No może jeszcze ze dwa albo trzy... ^^)

Możecie mnie kroić i mówić, że wam nie zależy na statystykach. Ale ja nie mówię o statystykach. Mówię o ludziach. Piszecie do ludzi. Dla ludzi. Wyłączcie komentarze albo na nie odpowiadajcie - jeżeli warto. A jeżeli nie macie disqusa ani innych powiadomień automatycznych, uderzajcie na bloga komentującego. 

Kiedyś się tak robiło, i to było piękne :)